conjunctus

Latin

Étymologie

Déverbal de conjungo, dérivé de conjunctum, avec le suffixe -us, -us.

Nom commun

Cas Singulier Pluriel
Nominatif conjunctus conjunctūs
Vocatif conjunctus conjunctūs
Accusatif conjunctum conjunctūs
Génitif conjunctūs conjunctuum
Datif conjunctūi
ou conjunctū
conjunctibus
Ablatif conjunctū conjunctibus

conjunctus \Prononciation ?\ masculin

  1. Union, assemblage.
    • Exemple d’utilisation manquant. (Ajouter)

Forme de verbe

Cas Singulier Pluriel
Masculin Féminin Neutre Masculin Féminin Neutre
Nominatif conjunctus conjunctă conjunctum conjunctī conjunctae conjunctă
Vocatif conjuncte conjunctă conjunctum conjunctī conjunctae conjunctă
Accusatif conjunctum conjunctăm conjunctum conjunctōs conjunctās conjunctă
Génitif conjunctī conjunctae conjunctī conjunctōrŭm conjunctārŭm conjunctōrŭm
Datif conjunctō conjunctae conjunctō conjunctīs conjunctīs conjunctīs
Ablatif conjunctō conjunctā conjunctō conjunctīs conjunctīs conjunctīs

conjunctus \Prononciation ?\

  1. Participe passé de conjungo.

Antonymes

Références

Cet article est issu de Wiktionary. Le texte est sous licence Creative Commons – Attribution – Partage à l’identique. Des conditions supplémentaires peuvent s’appliquer aux fichiers multimédias.