convictus

Latin

Étymologie

Déverbal de convivo, dérivé de convictum, avec le suffixe -us, -us.

Nom commun

Cas Singulier Pluriel
Nominatif convictus convictūs
Vocatif convictus convictūs
Accusatif convictum convictūs
Génitif convictūs convictuum
Datif convictūi
ou convictū
convictibus
Ablatif convictū convictibus

convictus \Prononciation ?\ masculin

  1. Commerce, vie commune, société.
    • Exemple d’utilisation manquant. (Ajouter)
  2. Banquet, festin.
    • Exemple d’utilisation manquant. (Ajouter)

Forme de verbe

Cas Singulier Pluriel
Masculin Féminin Neutre Masculin Féminin Neutre
Nominatif convictus convictă convictum convictī convictae convictă
Vocatif convicte convictă convictum convictī convictae convictă
Accusatif convictum convictăm convictum convictōs convictās convictă
Génitif convictī convictae convictī convictōrŭm convictārŭm convictōrŭm
Datif convictō convictae convictō convictīs convictīs convictīs
Ablatif convictō convictā convictō convictīs convictīs convictīs

convictus \Prononciation ?\

  1. Participe passé de convinco.
  2. Participe passé de convivo.

Références

Cet article est issu de Wiktionary. Le texte est sous licence Creative Commons – Attribution – Partage à l’identique. Des conditions supplémentaires peuvent s’appliquer aux fichiers multimédias.