dręczyć

Du vieux slave drǫčiti qui donne aussi le russe дрочить, dročiť (« humilier, importuner »), удручить, udručiť[1].

Plus avant, de même radical indo-européen commun que le latin trunco (« tronquer, mutiler »), drungus (« détachement, troupe armée »)[2].

dręczyć \Prononciation ?\ imperfectif (voir la conjugaison)

1. Tourmenter, maltraiter.
   • Ieźlim złe oddał temu, który ze mną w pokoiu mieszkał; ieźliżem nie wyrwał tego, który mię dręczył bez przyczyny. — (Księgi Psalmów, traduction Louis-Isaac Lemaistre de Sacy)

     Si j’ai rendu le mal à ceux qui m’en avaient fait, je consens de succomber sous mes ennemis, frustré de mes espérances.

• gnębić, zamęczać, trapić, prześladować, torturować

• dręczenie
• dręczyciel

• udręczyć
  • udręczenie
  • udręka
• zadręczyć
  • zadręczenie

• Cette page utilise des informations de l’article du Wiktionnaire en polonais, sous licence CC BY-SA 4.0 : dręczyć. (liste des auteurs et autrices)