mendicus
Latin
Adjectif
Cas | Singulier | Pluriel | ||||
---|---|---|---|---|---|---|
Masculin | Féminin | Neutre | Masculin | Féminin | Neutre | |
Nominatif | mendicus | mendică | mendicum | mendicī | mendicae | mendică |
Vocatif | mendice | mendică | mendicum | mendicī | mendicae | mendică |
Accusatif | mendicum | mendicăm | mendicum | mendicōs | mendicās | mendică |
Génitif | mendicī | mendicae | mendicī | mendicōrŭm | mendicārŭm | mendicōrŭm |
Datif | mendicō | mendicae | mendicō | mendicīs | mendicīs | mendicīs |
Ablatif | mendicō | mendicā | mendicō | mendicīs | mendicīs | mendicīs |
mendīcus \Prononciation ?\
Dérivés
- emendīco (« mendier »)
- mendīcabulum (« mendiant »)
- mendīcabundus (« qui mendie »)
- mendīcatio (« action de mendier »)
- mendīcē (« chichement, pauvrement »)
- mendīcimonium, mendīcitas (« mendicité »)
- mendīco, mendīcor (« mendier »)
- mendīculus (« pauvre mendiant, petit mendiant »)
Références
- « mendicus », dans Félix Gaffiot, Dictionnaire latin français, Hachette, 1934 → consulter cet ouvrage
- [1] Julius Pokorny, Indogermanisches Etymologisches Woerterbuch, radical *mend
Cet article est issu de Wiktionary. Le texte est sous licence Creative Commons – Attribution – Partage à l’identique. Des conditions supplémentaires peuvent s’appliquer aux fichiers multimédias.