mendicus

Latin

Étymologie

Dérivé de mendum manque, erreur, faute »), avec le suffixe -icus[1].

Adjectif

Cas Singulier Pluriel
Masculin Féminin Neutre Masculin Féminin Neutre
Nominatif mendicus mendică mendicum mendicī mendicae mendică
Vocatif mendice mendică mendicum mendicī mendicae mendică
Accusatif mendicum mendicăm mendicum mendicōs mendicās mendică
Génitif mendicī mendicae mendicī mendicōrŭm mendicārŭm mendicōrŭm
Datif mendicō mendicae mendicō mendicīs mendicīs mendicīs
Ablatif mendicō mendicā mendicō mendicīs mendicīs mendicīs

mendīcus \Prononciation ?\

  1. Mendiant, indigent.
    • paupertas si malum est, mendicus esse beatus nemo potest  (Cicéron. Fin. 5, 28, 84)
      si la pauvreté est un mal, personne ne peut être heureux d'être un mendiant
    • mendicus sum & pauper  (Psautier de Winchester, f. 66v., 3e ligne)
      je suis mendiant et pauvre

Dérivés

  • emendīco mendier »)
  • mendīcabulum mendiant »)
  • mendīcabundus qui mendie »)
  • mendīcatio action de mendier »)
  • mendīcē chichement, pauvrement »)
  • mendīcimonium, mendīcitas mendicité »)
  • mendīco, mendīcor mendier »)
  • mendīculus pauvre mendiant, petit mendiant »)

Références

Cet article est issu de Wiktionary. Le texte est sous licence Creative Commons – Attribution – Partage à l’identique. Des conditions supplémentaires peuvent s’appliquer aux fichiers multimédias.