soloecismus
Latin
Étymologie
- Du grec ancien σολοικισμός, soloikismos.
Nom commun
Cas | Singulier | Pluriel |
---|---|---|
Nominatif | soloecismus | soloecismī |
Vocatif | soloecisme | soloecismī |
Accusatif | soloecismum | soloecismōs |
Génitif | soloecismī | soloecismōrum |
Datif | soloecismō | soloecismīs |
Ablatif | soloecismō | soloecismīs |
soloecismus \Prononciation ?\ masculin
- Solécisme.
vitia in sermone, quo minus is Latinus sit, duo possunt esse: soloecismus et barbarismus. Soloecismus est, cum in verbis pluribus consequens verbum superiori non accommodatur. Barbarismus est, cum verbum aliquod vitiose effertur.
— (Ciceron; Ad Herrenium. 4, 12, 17)- Lorsque, dans une proposition, les mots n'ont pas entre eux le rapport et la suite que l'usage commande, c'est un solécisme; c'est un barbarisme que de défigurer un mot.
Dérivés dans d’autres langues
Références
- « soloecismus », dans Félix Gaffiot, Dictionnaire latin français, Hachette, 1934 → consulter cet ouvrage
Cet article est issu de Wiktionary. Le texte est sous licence Creative Commons – Attribution – Partage à l’identique. Des conditions supplémentaires peuvent s’appliquer aux fichiers multimédias.