sortitus
Latin
Nom commun
Cas | Singulier | Pluriel |
---|---|---|
Nominatif | sortitus | sortitūs |
Vocatif | sortitus | sortitūs |
Accusatif | sortitum | sortitūs |
Génitif | sortitūs | sortituum |
Datif | sortitūi ou sortitū |
sortitibus |
Ablatif | sortitū | sortitibus |
sortitus \Prononciation ?\ masculin
- Tirage au sort, partage.
- Exemple d’utilisation manquant. (Ajouter)
Forme de verbe
Cas | Singulier | Pluriel | ||||
---|---|---|---|---|---|---|
Masculin | Féminin | Neutre | Masculin | Féminin | Neutre | |
Nominatif | sortitus | sortită | sortitum | sortitī | sortitae | sortită |
Vocatif | sortite | sortită | sortitum | sortitī | sortitae | sortită |
Accusatif | sortitum | sortităm | sortitum | sortitōs | sortitās | sortită |
Génitif | sortitī | sortitae | sortitī | sortitōrŭm | sortitārŭm | sortitōrŭm |
Datif | sortitō | sortitae | sortitō | sortitīs | sortitīs | sortitīs |
Ablatif | sortitō | sortitā | sortitō | sortitīs | sortitīs | sortitīs |
sortitus \Prononciation ?\
- Participe passé de sortior.
Références
- « sortitus », dans Félix Gaffiot, Dictionnaire latin français, Hachette, 1934 → consulter cet ouvrage
Cet article est issu de Wiktionary. Le texte est sous licence Creative Commons – Attribution – Partage à l’identique. Des conditions supplémentaires peuvent s’appliquer aux fichiers multimédias.