stipulatus
Latin
Étymologie
- Déverbal de stipulor, dérivé de stipulatum, avec le suffixe -us, -us.
Nom commun
Cas | Singulier | Pluriel |
---|---|---|
Nominatif | stipulatus | stipulatūs |
Vocatif | stipulatus | stipulatūs |
Accusatif | stipulatum | stipulatūs |
Génitif | stipulatūs | stipulatuum |
Datif | stipulatūi ou stipulatū |
stipulatibus |
Ablatif | stipulatū | stipulatibus |
stipulatus \Prononciation ?\ masculin
- Stipulation.
- Exemple d’utilisation manquant. (Ajouter)
Forme de verbe
Cas | Singulier | Pluriel | ||||
---|---|---|---|---|---|---|
Masculin | Féminin | Neutre | Masculin | Féminin | Neutre | |
Nominatif | stipulatus | stipulată | stipulatum | stipulatī | stipulatae | stipulată |
Vocatif | stipulate | stipulată | stipulatum | stipulatī | stipulatae | stipulată |
Accusatif | stipulatum | stipulatăm | stipulatum | stipulatōs | stipulatās | stipulată |
Génitif | stipulatī | stipulatae | stipulatī | stipulatōrŭm | stipulatārŭm | stipulatōrŭm |
Datif | stipulatō | stipulatae | stipulatō | stipulatīs | stipulatīs | stipulatīs |
Ablatif | stipulatō | stipulatā | stipulatō | stipulatīs | stipulatīs | stipulatīs |
stipulatus \Prononciation ?\
- Participe passé de stipulor.
Références
- « stipulatus », dans Félix Gaffiot, Dictionnaire latin français, Hachette, 1934 → consulter cet ouvrage
Cet article est issu de Wiktionary. Le texte est sous licence Creative Commons – Attribution – Partage à l’identique. Des conditions supplémentaires peuvent s’appliquer aux fichiers multimédias.