structus

Latin

Étymologie

Déverbal de struo, dérivé de structum, avec le suffixe -us, -us.

Nom commun

Cas Singulier Pluriel
Nominatif structus structūs
Vocatif structus structūs
Accusatif structum structūs
Génitif structūs structuum
Datif structūi
ou structū
structibus
Ablatif structū structibus

structus \Prononciation ?\ masculin

  1. Amoncellement, monceau.
    • Exemple d’utilisation manquant. (Ajouter)

Forme de verbe

Cas Singulier Pluriel
Masculin Féminin Neutre Masculin Féminin Neutre
Nominatif structus structă structum structī structae structă
Vocatif structe structă structum structī structae structă
Accusatif structum structăm structum structōs structās structă
Génitif structī structae structī structōrŭm structārŭm structōrŭm
Datif structō structae structō structīs structīs structīs
Ablatif structō structā structō structīs structīs structīs

structus \Prononciation ?\

  1. Participe passé de struo.

Références

Cet article est issu de Wiktionary. Le texte est sous licence Creative Commons – Attribution – Partage à l’identique. Des conditions supplémentaires peuvent s’appliquer aux fichiers multimédias.