balbutire

balbūtīre (Latein)

Verb

Zeitform Person Wortform
Präsens 1. Person Singular balbūtiō
2. Person Singularbalbūtīs
3. Person Singularbalbūtit
1. Person Pluralbalbūtīmus
2. Person Pluralbalbūtītis
3. Person Pluralbalbūtiunt
Perfekt 1. Person Singularbalbūtīvī
Imperfekt 1. Person Singularbalbūtiēbam
Futur 1. Person Singularbalbūtiam
PPP balbūtītus
Konjunktiv Präsens 1. Person Singularbalbūtiam
Imperativ Singularbalbūtī
Pluralbalbūtīte
Alle weiteren Formen: Flexion:balbutire

Nebenformen:

balbuttire

Worttrennung:

bal·bu·ti·re, bal·bu·tio, bal·bu·ti·vi, bal·bu·ti·tus

Aussprache:

IPA: []
Hörbeispiele:

Bedeutungen:

[1] klassischlateinisch: stottern, stammeln, lallen
[2] klassischlateinisch, übertragen: unklar sprechen, stammeln, lallen
[3] klassischlateinisch, Zoologie: zwitschern
[4] klassischlateinisch: herstammeln, etwas lallend benennen
[5] klassischlateinisch, übertragen: lallend/in Kindersprache nennen

Herkunft:

Ableitung zu dem Adjektiv balbus  la[1]

Beispiele:

[1] „alii, quamvis mentis suae compotes sunt, balbutiendo tamen vix sensus suos explicant:“[2]
[1] „philosophorum vero exquisita quaedam argumenta cur esset vera divinatio collecta sunt; e quibus, ut de antiquissumis loquar, Colophonius Xenophanes unus qui deos esse diceret divinationem funditus sustulit, reliqui vero omnes praeter Epicurum balbutientem de natura deorum divinationem probaverunt, sed non uno modo.“ (Cic. div. 1,5)[3]
[2] „Me quidem auctore etiam Peripatetici veteresque Academici balbutire aliquando desinant aperte que et clara voce audeant dicere beatam vitam in Phalaridis taurum descensuram.“[4]
[3] „merula ex nigra rufescit, canit aestate, hieme balbutit, circa solstitium muta.“[5]
[4] „Aristoteles aut Xenocrates, quos Antiochus sequi volebat, non dubitavisset quin et praetor ille esset et Roma urbs et eam civitas incoleret; sed ille noster est plane ut supra dixi Stoicus perpauca balbutiens.[6]
[5] „hunc varum distortis cruribus, illum
balbutit scaurum pravis fultum male talis.“[7]

Übersetzungen

Referenzen und weiterführende Informationen:
[1–5] Karl Ernst Georges: Ausführliches lateinisch-deutsches Handwörterbuch. 8. Auflage. Hannover 1913 (Nachdruck Darmstadt 1998): „balbutio“ (Zeno.org) Band 1, Spalte 780
[1, 2, 5] Josef Maria Stowasser, Michael Petschenig, Franz Skutsch: Stowasser. Lateinisch-deutsches Schulwörterbuch. Oldenbourg, München 1994, ISBN 3-486-13405-1 Seite 61

Quellen:

  1. Karl Ernst Georges: Ausführliches lateinisch-deutsches Handwörterbuch. 8. Auflage. Hannover 1913 (Nachdruck Darmstadt 1998): „balbutio“ (Zeno.org) Band 1, Spalte 780
  2. Aulus Cornelius Celsus, De medicina, 5,26,31
  3. Marcus Tullius Cicero: De divinatione, De fato / Timaeus. In: Wilhelm Ax (Herausgeber): Scripta quae manserunt omnia. stereotype 1. Auflage. Fasc. 46, B. G. Teubner, Stuttgart 1965 (Bibliotheca scriptorum Graecorum et Romanorum Teubneriana, Erstauflage 1938), Seite 3.
  4. Marcus Tullius Cicero, Tusculanae disputationes, 5,75
  5. Gaius Plinius Secundus, 10,80
  6. Marcus Tullius Cicero, Academica priora, 2,137
  7. Quintus Horatius Flaccus, Sermones, 1,3,47–48
Dieser Artikel wurde von Wiktionary herausgegeben. Der Text ist als Creative Commons - Attribution - Sharealike lizenziert. Möglicherweise können weitere Bestimmungen für Mediendateien gelten.