hënë

Substantiv, f

[1]

Kasus	Singular		Plural
	unbestimmt	bestimmt	unbestimmt	bestimmt
Nominativ	hënë	hëna	—	—
Genitiv	hëne	hënës	—	—
Dativ	hëne	hënës	—	—
Akkusativ	hënë	hënën	—	—
Ablativ	hëne	hënës	—	—

[2]

Kasus	Singular		Plural
	unbestimmt	bestimmt	unbestimmt	bestimmt
Nominativ	hënë	hëna	hëna	hënat
Genitiv	hëne	hënës	hënave	hënavet
Dativ	hëne	hënës	hënave	hënavet
Akkusativ	hënë	hënën	hëna	hënat
Ablativ	hëne	hënës	hënash	hënavet

Worttrennung:

hë·në, Plural: hë·na (hë·nat)

Aussprache:

IPA: [hənə]

Hörbeispiele: —

Bedeutungen:

[1] Astronomie: Mond

[2] Montag

Herkunft:

Protoalbanisch *kʰandnā → *skond-nah₂; aus der indogermanischen Wurzel *(s)kand- („scheinen”).

Verwandt mit Latein candeō ^→ la („scheinen”), Walisisch can ^→ cy („weiß”), Sanskrit चन्द्र (candrá) ^→ sa („scheinend; Mond”), usw.^[1]

Gegenwörter:

[1] diell, tokë (botë), mërkur, afërditë (venus), mars, jupiter, saturn, uran, neptun, pluton

[2] martë, mërkurë, enjte, shtunë, diell

Oberbegriffe:

[1] trup qiellor

[2] ditë

Unterbegriffe:

[1] hënë e plotë, hënë e re, eklipsi i Hënës

Beispiele:

[1, 2] „E Hënë, është dita e Hënës.

E Martë, dita e Arit.”^[2]

Der Montag ist der Tag des Mondes.

Der Dienstag, der Tag des Goldes.

Redewendungen:

[1] fëmija pa nënë si nata pa hënë

Wortbildungen:

[1] Name: Hënë (Hëna) f

[2] Wochentag: e hënë