ludificatus
ludificatus (Latein)
Substantiv, m
Kasus | Singular | Plural |
---|---|---|
Nominativ | lūdificātus | — |
Genitiv | lūdificātūs | — |
Dativ | lūdificātuī | — |
Akkusativ | lūdificātum | — |
Vokativ | lūdificātus | — |
Ablativ | lūdificātū | — |
Worttrennung:
- lu·di·fi·ca·tus, Genitiv: lu·di·fi·ca·tus
Bedeutungen:
- [1] Vorgang, jemanden zum Gespött zu machen; Verspottung
Herkunft:
Sinnverwandte Wörter:
- [1] ludibrium
Beispiele:
- [1] „Si ego minam non ultus fuero probe quam lenoni dedi, / tum profecto me sibi habento scurrae ludificatui.“ (Plaut. Poen. 1280–1281)[2]
Übersetzungen
[1] Vorgang, jemanden zum Gespött zu machen
Referenzen und weiterführende Informationen:
- [1] Karl Ernst Georges: Ausführliches lateinisch-deutsches Handwörterbuch. 8. Auflage. Hannover 1913 (Nachdruck Darmstadt 1998): „ludificatus“ (Zeno.org), Band 2, Spalte 719.
- [1] PONS Latein-Deutsch, Stichwort: „ludificatus“
- [1] P. G. W. Glare: Oxford Latin Dictionary. 2. Auflage. Volume 1: A–L, Oxford University Press, Oxford 2012, ISBN 978-0-19-958031-6 , „ludificatus“ Seite 1153.
- [1] Thesaurus Linguae Latinae. Editus iussu et auctoritate consilii ab academiis societatibusque diversarum nationum electi. 7. Band, 1. Teil I – Intervulsus, Teubner, Leipzig 1932–1964, ISBN 3-322-00000-1 , „ludificatus“ Spalte 1766.
Quellen:
- ↑ P. G. W. Glare: Oxford Latin Dictionary. 2. Auflage. Volume 1: A–L, Oxford University Press, Oxford 2012, ISBN 978-0-19-958031-6 , „ludificatus“ Seite 1153.
- ↑ Titus Maccius Plautus: Comoediae. recognovit brevique adnotatione critica instruxit W. M. Lindsay. Nachdruck der 1. Auflage. Tomus II: Miles Gloriosus, Mostellaria, Persa, Poenulus, Pseudolus, Rudens, Stichus, Trinummus, Truculentus, Vidularia, Fragmenta, Oxford 1936 (Scriptorum Classicorum Bibliotheca Oxoniensis, Digitalisat) .
Dieser Artikel wurde von Wiktionary herausgegeben. Der Text ist als Creative Commons - Attribution - Sharealike lizenziert. Möglicherweise können weitere Bestimmungen für Mediendateien gelten.