victoria

victōria (Latein)

Substantiv, f

Kasus Singular Plural
Nominativ victōria victōriae
Genitiv victōriae victōriārum
Dativ victōriae victōriīs
Akkusativ victōriam victōriās
Vokativ victōria victōriae
Ablativ victōriā victōriīs

Worttrennung:

vic·to·ria, Plural: vic·to·riae

Aussprache:

IPA: []
Hörbeispiele:

Bedeutungen:

[1] der Sieg

Herkunft:

über victor  la („Sieger“) vom Verb vincere  la („siegen“)

Gegenwörter:

[1] calamitas, clades

Beispiele:

[1] „Tum vero clamore ab ea parte audito nostri redintegratis viribus, quod plerumque in spe victoriae accidere consuevit, acrius impugnare coeperunt.“[1]
[1] „Aegre is dies sustentatur, quod omnem spem hostes in celeritate ponebant atque hanc adepti victoriam in perpetuum se fore victores confidebant.“[2]
[1] „Quamquam est uno loco condicio melior externae victoriae quam domesticae, quod hostes alienigenae aut oppressi serviunt aut recepti [ in amicitiam] beneficio se obligatos putant;“[3]

Übersetzungen

Referenzen und weiterführende Informationen:
[1] Karl Ernst Georges: Ausführliches lateinisch-deutsches Handwörterbuch. 8. Auflage. Hannover 1913 (Nachdruck Darmstadt 1998): „victoria“ (Zeno.org)

Quellen:

  1. Gaius Iulius Caesar, Commentarii de bello Gallico, Liber III, 36,3
  2. Gaius Iulius Caesar, Commentarii de bello Gallico, Liber V, 39,4
  3. Marcus Tullius Cicero, Oratio in Catilinam IV, 22,1
Dieser Artikel wurde von Wiktionary herausgegeben. Der Text ist als Creative Commons - Attribution - Sharealike lizenziert. Möglicherweise können weitere Bestimmungen für Mediendateien gelten.