урочить
Russian
Etymology
From уро́к (urók) + -ить (-itʹ). Compare Old East Slavic уро́къ (urókŭ, “condition, completion, transaction, rule, payment”), уро́чный (uróčnyj, “established, agreed”), уро́к (urók, “sickness caused by the evil eye, hex (archaic or dialectal)”).
Pronunciation
- IPA(key): [ʊˈrot͡ɕɪtʲ]
Verb
уро́чить • (uróčitʹ) impf
Conjugation
Conjugation of уро́чить (class 4a imperfective transitive)
| imperfective aspect | ||
|---|---|---|
| infinitive | уро́чить uróčitʹ | |
| participles | present tense | past tense |
| active | уро́чащий uróčaščij |
уро́чивший uróčivšij |
| passive | уро́чимый1 uróčimyj1 |
уро́ченный uróčennyj |
| adverbial | уро́ча uróča |
уро́чив uróčiv, уро́чивши uróčivši |
| present tense | future tense | |
| 1st singular (я) | уро́чу uróču |
бу́ду уро́чить búdu uróčitʹ |
| 2nd singular (ты) | уро́чишь uróčišʹ |
бу́дешь уро́чить búdešʹ uróčitʹ |
| 3rd singular (он/она́/оно́) | уро́чит uróčit |
бу́дет уро́чить búdet uróčitʹ |
| 1st plural (мы) | уро́чим uróčim |
бу́дем уро́чить búdem uróčitʹ |
| 2nd plural (вы) | уро́чите uróčite |
бу́дете уро́чить búdete uróčitʹ |
| 3rd plural (они́) | уро́чат uróčat |
бу́дут уро́чить búdut uróčitʹ |
| imperative | singular | plural |
| уро́чь uróčʹ |
уро́чьте uróčʹte | |
| past tense | singular | plural (мы/вы/они́) |
| masculine (я/ты/он) | уро́чил uróčil |
уро́чили uróčili |
| feminine (я/ты/она́) | уро́чила uróčila | |
| neuter (оно́) | уро́чило uróčilo | |
Derived terms
- уро́чище (uróčišče)
Related terms
- уро́к (urók), уро́чный (uróčnyj)