aankaarten

Dutch

Etymology

Compound of aan +‎ kaarten.

Pronunciation

  • IPA(key): /ˈaːnˌkaːrtə(n)/
  • Audio:(file)
  • Hyphenation: aan‧kaar‧ten

Verb

aankaarten

  1. (transitive) to broach, to raise (a subject), to bring up for discussion

Conjugation

Conjugation of aankaarten (weak, separable)
infinitive aankaarten
past singular kaartte aan
past participle aangekaart
infinitive aankaarten
gerund aankaarten n
main clause subordinate clause
present tense past tense present tense past tense
1st person singular kaart aan kaartte aan aankaart aankaartte
2nd person sing. (jij) kaart aan kaartte aan aankaart aankaartte
2nd person sing. (u) kaart aan kaartte aan aankaart aankaartte
2nd person sing. (gij) kaart aan kaartte aan aankaart aankaartte
3rd person singular kaart aan kaartte aan aankaart aankaartte
plural kaarten aan kaartten aan aankaarten aankaartten
subjunctive sing.1 kaarte aan kaartte aan aankaarte aankaartte
subjunctive plur.1 kaarten aan kaartten aan aankaarten aankaartten
imperative sing. kaart aan
imperative plur.1 kaart aan
participles aankaartend aangekaart
1) Archaic.
This article is issued from Wiktionary. The text is available under Creative Commons Attribution-Share Alike 4.0 unless otherwise noted. Additional terms may apply for the media files.