aankondigen

Dutch

Etymology

From aan +‎ kondigen.

Pronunciation

  • IPA(key): /ˈaːŋkɔndəɣə(n)/
  • Audio:(file)
  • Hyphenation: aan‧kon‧di‧gen

Verb

aankondigen

  1. (transitive) to announce

Conjugation

Conjugation of aankondigen (weak, separable)
infinitive aankondigen
past singular kondigde aan
past participle aangekondigd
infinitive aankondigen
gerund aankondigen n
main clause subordinate clause
present tense past tense present tense past tense
1st person singular kondig aan kondigde aan aankondig aankondigde
2nd person sing. (jij) kondigt aan, kondig aan2 kondigde aan aankondigt aankondigde
2nd person sing. (u) kondigt aan kondigde aan aankondigt aankondigde
2nd person sing. (gij) kondigt aan kondigde aan aankondigt aankondigde
3rd person singular kondigt aan kondigde aan aankondigt aankondigde
plural kondigen aan kondigden aan aankondigen aankondigden
subjunctive sing.1 kondige aan kondigde aan aankondige aankondigde
subjunctive plur.1 kondigen aan kondigden aan aankondigen aankondigden
imperative sing. kondig aan
imperative plur.1 kondigt aan
participles aankondigend aangekondigd
1) Archaic. 2) In case of inversion.

Synonyms

Derived terms

Anagrams

This article is issued from Wiktionary. The text is available under Creative Commons Attribution-Share Alike 4.0 unless otherwise noted. Additional terms may apply for the media files.