kondigen

Dutch

Etymology

From Middle Dutch condigen, from condich, from cont (modern kond). By surface analysis, kondig +‎ -en or kond +‎ -igen.

Pronunciation

  • IPA(key): /ˈkɔn.də.ɣə(n)/
  • Audio:(file)
  • Rhymes: -ɔndəɣən

Verb

kondigen

  1. (transitive) to announce, to make known
    Synonyms: bekendmaken, verkondigen, konden, verkonden

Conjugation

Conjugation of kondigen (weak)
infinitive kondigen
past singular kondigde
past participle gekondigd
infinitive kondigen
gerund kondigen n
present tense past tense
1st person singular kondig kondigde
2nd person sing. (jij) kondigt, kondig2 kondigde
2nd person sing. (u) kondigt kondigde
2nd person sing. (gij) kondigt kondigde
3rd person singular kondigt kondigde
plural kondigen kondigden
subjunctive sing.1 kondige kondigde
subjunctive plur.1 kondigen kondigden
imperative sing. kondig
imperative plur.1 kondigt
participles kondigend gekondigd
1) Archaic. 2) In case of inversion.

Derived terms

This article is issued from Wiktionary. The text is available under Creative Commons Attribution-Share Alike 4.0 unless otherwise noted. Additional terms may apply for the media files.