afleren

Dutch

Etymology

From af +‎ leren.

Pronunciation

  • IPA(key): /ˈɑfleːrə(n)/
  • Audio:(file)
  • Hyphenation: af‧le‧ren

Verb

afleren

  1. (transitive) to unlearn
  2. (transitive) to correct (often a bad habit)

Conjugation

Conjugation of afleren (weak, separable)
infinitive afleren
past singular leerde af
past participle afgeleerd
infinitive afleren
gerund afleren n
main clause subordinate clause
present tense past tense present tense past tense
1st person singular leer af leerde af afleer afleerde
2nd person sing. (jij) leert af, leer af2 leerde af afleert afleerde
2nd person sing. (u) leert af leerde af afleert afleerde
2nd person sing. (gij) leert af leerde af afleert afleerde
3rd person singular leert af leerde af afleert afleerde
plural leren af leerden af afleren afleerden
subjunctive sing.1 lere af leerde af aflere afleerde
subjunctive plur.1 leren af leerden af afleren afleerden
imperative sing. leer af
imperative plur.1 leert af
participles aflerend afgeleerd
1) Archaic. 2) In case of inversion.

Antonyms

Anagrams

This article is issued from Wiktionary. The text is available under Creative Commons Attribution-Share Alike 4.0 unless otherwise noted. Additional terms may apply for the media files.