auxiliator
Latin
Etymology
From auxilior (“I help”) + -tor.
Pronunciation
- (Classical Latin) IPA(key): [au̯k.sɪ.liˈaː.tɔr]
- (modern Italianate Ecclesiastical) IPA(key): [au̯k.si.liˈaː.t̪or]
Noun
auxiliātor m (genitive auxiliātōris); third declension
Declension
Third-declension noun.
| singular | plural | |
|---|---|---|
| nominative | auxiliātor | auxiliātōrēs |
| genitive | auxiliātōris | auxiliātōrum |
| dative | auxiliātōrī | auxiliātōribus |
| accusative | auxiliātōrem | auxiliātōrēs |
| ablative | auxiliātōre | auxiliātōribus |
| vocative | auxiliātor | auxiliātōrēs |
Descendants
- Catalan: auxiliador
- French: auxiliateur
- Galician: auxiliador
- Italian: ausiliatore
- Portuguese: auxiliador
- Spanish: auxiliador
Verb
auxiliātor
- second/third-person singular future active imperative of auxilior
References
- “auxiliator”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- “auxiliator”, in Charlton T. Lewis (1891) An Elementary Latin Dictionary, New York: Harper & Brothers
- auxiliator in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.