beniman
Old English
Etymology
From Proto-Germanic *binemaną (“to take away”). Equivalent to be- + niman.
Pronunciation
- IPA(key): /beˈni.mɑn/
Verb
beniman
Conjugation
Conjugation of beniman (strong, class IV)
| infinitive | beniman | benimenne |
|---|---|---|
| indicative mood | present tense | past tense |
| first person singular | benime | benam, benōm |
| second person singular | benimest, benimst | benōme, benāme |
| third person singular | benimeþ, benimþ | benam, benōm |
| plural | benimaþ | benōmon, benāmon |
| subjunctive | present tense | past tense |
| singular | benime | benōme, benāme |
| plural | benimen | benōmen, benāmen |
| imperative | ||
| singular | benim | |
| plural | benimaþ | |
| participle | present | past |
| benimende | benumen | |
Notes on Conjugation
- See niman.