blæster
Old Swedish
Etymology
From Old Norse blástr, from Proto-Germanic *blēstuz.
Noun
blæster m
Declension
| singular | plural | |||
|---|---|---|---|---|
| indefinite | definite | indefinite | definite | |
| nominative | blǣster | blǣstrin | blǣsti(r), -e(r) | blǣstini(r), -ene(r) |
| accusative | blǣst | blǣstin | blǣsti, -e | blǣstina, -ena |
| dative | blǣsti, -e | blǣstinum, -enom | blǣstum, -om | blǣstumin, -omen |
| genitive | blǣsta(r) | blǣstsins | blǣsta | blǣstanna |