blandidicus
Latin
Etymology
From blandus (“soothing, pleasant, agreeable”) + -dicus (“saying”).
Pronunciation
- (Classical Latin) IPA(key): [bɫanˈdɪ.dɪ.kʊs]
- (modern Italianate Ecclesiastical) IPA(key): [blan̪ˈd̪iː.d̪i.kus]
Adjective
blandidicus (feminine blandidica, neuter blandidicum); first/second-declension adjective
- speaking smoothly, pleasantly, soothingly; using fair words
Declension
First/second-declension adjective.
| singular | plural | ||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| masculine | feminine | neuter | masculine | feminine | neuter | ||
| nominative | blandidicus | blandidica | blandidicum | blandidicī | blandidicae | blandidica | |
| genitive | blandidicī | blandidicae | blandidicī | blandidicōrum | blandidicārum | blandidicōrum | |
| dative | blandidicō | blandidicae | blandidicō | blandidicīs | |||
| accusative | blandidicum | blandidicam | blandidicum | blandidicōs | blandidicās | blandidica | |
| ablative | blandidicō | blandidicā | blandidicō | blandidicīs | |||
| vocative | blandidice | blandidica | blandidicum | blandidicī | blandidicae | blandidica | |
References
- “blandidicus”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- blandidicus in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.