-dicus
Latin
Etymology
From dīcō (“to say”) + -us (adjective-forming suffix).
Pronunciation
- (Classical Latin) IPA(key): [dɪ.kʊs]
- (modern Italianate Ecclesiastical) IPA(key): [d̪i.kus]
Suffix
-dicus (feminine -dica, neuter -dicum, comparative -dīcentior, superlative -dīcentissimus); first/second-declension suffix
Usage notes
In the comparative and superlative, the forms of the corresponding participles ending in -dīcēns are used instead, such as maledicus, maledīcentior, maledīcentissimus.[1]
Declension
First/second-declension adjective.
| singular | plural | ||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| masculine | feminine | neuter | masculine | feminine | neuter | ||
| nominative | -dicus | -dica | -dicum | -dicī | -dicae | -dica | |
| genitive | -dicī | -dicae | -dicī | -dicōrum | -dicārum | -dicōrum | |
| dative | -dicō | -dicae | -dicō | -dicīs | |||
| accusative | -dicum | -dicam | -dicum | -dicōs | -dicās | -dica | |
| ablative | -dicō | -dicā | -dicō | -dicīs | |||
| vocative | -dice | -dica | -dicum | -dicī | -dicae | -dica | |
Derived terms
Latin terms suffixed with -dicus
References
- ^ Comparison of Adjectives in Meagan Ayer, Allen and Greenough’s New Latin Grammar for Schools and Colleges. Carlisle, Pennsylvania: Dickinson College Commentaries, 2014.