bluć

Old Polish

Etymology

Inherited from Proto-Slavic *bľьvati. First attested in c. 1500.

Pronunciation

  • IPA(key): (10th–15th CE) /blʲut͡ɕʲ/
  • IPA(key): (15th CE) /blʲut͡ɕʲ/

Verb

bluć impf

  1. (hapax legomenon, attested in Greater Poland) to vomit
    Synonyms: blochać, rzygać
    • 1908 [c. 1500], Bolesław Erzepki, editor, Przyczynki do średniowiecznego słownictwa polskiego. I. Glosy polskie wpisane do łacińsko-niemieckiego słownika drukowanego w roku 1490[1], Lubiń, page 4:
      Blvcz vomere
      [Bluć vomere]
    • c. 1500, Wokabularz lubiński, Lubiń: inkunabuł Archiwum Archidiecezjalnego w Gnieźnie, sygn. Inc. 78d., page 147v:
      Vomere blvcz
      [Vomere bluć]
noun
  • blwociny

References