concubitor

Latin

Etymology

From con- +‎ cubitor.

Noun

concubitor m (genitive concubitōris); third declension

  1. bedfellow
  2. cohabitor
  3. concubine

Declension

Third-declension noun.

singular plural
nominative concubitor concubitōrēs
genitive concubitōris concubitōrum
dative concubitōrī concubitōribus
accusative concubitōrem concubitōrēs
ablative concubitōre concubitōribus
vocative concubitor concubitōrēs

References