curtare

Latin

Verb

curtāre

  1. inflection of curtō:
    1. present active infinitive
    2. second-person singular present passive imperative/indicative

Romanian

Etymology

From curta +‎ -re.

Noun

curtare f (plural curtări)

  1. courting

Declension

Declension of curtare
singular plural
indefinite definite indefinite definite
nominative-accusative curtare curtarea curtări curtările
genitive-dative curtări curtării curtări curtărilor
vocative curtare, curtareo curtărilor