defunctus
Latin
Etymology
Perfect active (or passive, with active meaning) participle of dēfungor (“have done with, perform, finish”)
Pronunciation
- (Classical Latin) IPA(key): [deːˈfuːŋk.tʊs]
- (modern Italianate Ecclesiastical) IPA(key): [d̪eˈfuŋk.t̪us]
Participle
dēfūnctus (feminine dēfūncta, neuter dēfūnctum); first/second-declension participle
- done with, performed, finished, having finished
- Synonyms: absolutus, complētus, perfectus, factus, effectus
- Antonyms: incohatus, infectus, imperfectus
- dead, deceased
- defunct
Declension
First/second-declension adjective.
| singular | plural | ||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| masculine | feminine | neuter | masculine | feminine | neuter | ||
| nominative | dēfūnctus | dēfūncta | dēfūnctum | dēfūnctī | dēfūnctae | dēfūncta | |
| genitive | dēfūnctī | dēfūnctae | dēfūnctī | dēfūnctōrum | dēfūnctārum | dēfūnctōrum | |
| dative | dēfūnctō | dēfūnctae | dēfūnctō | dēfūnctīs | |||
| accusative | dēfūnctum | dēfūnctam | dēfūnctum | dēfūnctōs | dēfūnctās | dēfūncta | |
| ablative | dēfūnctō | dēfūnctā | dēfūnctō | dēfūnctīs | |||
| vocative | dēfūncte | dēfūncta | dēfūnctum | dēfūnctī | dēfūnctae | dēfūncta | |
Descendants
References
- “defunctus”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- “defunctus”, in Charlton T. Lewis (1891) An Elementary Latin Dictionary, New York: Harper & Brothers
- defunctus in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.
- Carl Meißner, Henry William Auden (1894) Latin Phrase-Book[1], London: Macmillan and Co.
- a man who has held every office (up to the consulship): vir defunctus honoribus
- a man who has held every office (up to the consulship): vir defunctus honoribus