diruptus
Latin
Etymology
Perfect passive participle of dīrumpō.
Participle
dīruptus (feminine dīrupta, neuter dīruptum); first/second-declension participle
Declension
First/second-declension adjective.
| singular | plural | ||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| masculine | feminine | neuter | masculine | feminine | neuter | ||
| nominative | dīruptus | dīrupta | dīruptum | dīruptī | dīruptae | dīrupta | |
| genitive | dīruptī | dīruptae | dīruptī | dīruptōrum | dīruptārum | dīruptōrum | |
| dative | dīruptō | dīruptae | dīruptō | dīruptīs | |||
| accusative | dīruptum | dīruptam | dīruptum | dīruptōs | dīruptās | dīrupta | |
| ablative | dīruptō | dīruptā | dīruptō | dīruptīs | |||
| vocative | dīrupte | dīrupta | dīruptum | dīruptī | dīruptae | dīrupta | |
References
- “diruptus”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- “diruptus”, in Charlton T. Lewis (1891) An Elementary Latin Dictionary, New York: Harper & Brothers
- "diruptus", in Charles du Fresne du Cange’s Glossarium Mediæ et Infimæ Latinitatis (augmented edition with additions by D. P. Carpenterius, Adelungius and others, edited by Léopold Favre, 1883–1887)
- diruptus in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.