disfacio
Latin
Alternative forms
- diffaciō, deffaciō, defaciō
Etymology
From dis- (“un-”) + faciō (“do, make”). Attested from AD 779.[1]
Verb
disfaciō (present infinitive disfacere, perfect active disfēcī, supine disfactum); third conjugation iō-variant (Early Medieval Latin)
Conjugation
Conjugation of disfaciō (third conjugation iō-variant)
| indicative | singular | plural | |||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| first | second | third | first | second | third | ||||||||
| active | present | disfaciō | disfacis | disfacit | disfacimus | disfacitis | disfaciunt | ||||||
| imperfect | disfaciēbam | disfaciēbās | disfaciēbat | disfaciēbāmus | disfaciēbātis | disfaciēbant | |||||||
| future | disfaciam | disfaciēs | disfaciet | disfaciēmus | disfaciētis | disfacient | |||||||
| perfect | disfēcī | disfēcistī | disfēcit | disfēcimus | disfēcistis | disfēcērunt, disfēcēre | |||||||
| pluperfect | disfēceram | disfēcerās | disfēcerat | disfēcerāmus | disfēcerātis | disfēcerant | |||||||
| future perfect | disfēcerō | disfēceris | disfēcerit | disfēcerimus | disfēceritis | disfēcerint | |||||||
| passive | present | disfacior | disfaceris, disfacere |
disfacitur | disfacimur | disfaciminī | disfaciuntur | ||||||
| imperfect | disfaciēbar | disfaciēbāris, disfaciēbāre |
disfaciēbātur | disfaciēbāmur | disfaciēbāminī | disfaciēbantur | |||||||
| future | disfaciar | disfaciēris, disfaciēre |
disfaciētur | disfaciēmur | disfaciēminī | disfacientur | |||||||
| perfect | disfactus + present active indicative of sum | ||||||||||||
| pluperfect | disfactus + imperfect active indicative of sum | ||||||||||||
| future perfect | disfactus + future active indicative of sum | ||||||||||||
| subjunctive | singular | plural | |||||||||||
| first | second | third | first | second | third | ||||||||
| active | present | disfaciam | disfaciās | disfaciat | disfaciāmus | disfaciātis | disfaciant | ||||||
| imperfect | disfacerem | disfacerēs | disfaceret | disfacerēmus | disfacerētis | disfacerent | |||||||
| perfect | disfēcerim | disfēcerīs | disfēcerit | disfēcerīmus | disfēcerītis | disfēcerint | |||||||
| pluperfect | disfēcissem | disfēcissēs | disfēcisset | disfēcissēmus | disfēcissētis | disfēcissent | |||||||
| passive | present | disfaciar | disfaciāris, disfaciāre |
disfaciātur | disfaciāmur | disfaciāminī | disfaciantur | ||||||
| imperfect | disfacerer | disfacerēris, disfacerēre |
disfacerētur | disfacerēmur | disfacerēminī | disfacerentur | |||||||
| perfect | disfactus + present active subjunctive of sum | ||||||||||||
| pluperfect | disfactus + imperfect active subjunctive of sum | ||||||||||||
| imperative | singular | plural | |||||||||||
| first | second | third | first | second | third | ||||||||
| active | present | — | disface | — | — | disfacite | — | ||||||
| future | — | disfacitō | disfacitō | — | disfacitōte | disfaciuntō | |||||||
| passive | present | — | disfacere | — | — | disfaciminī | — | ||||||
| future | — | disfacitor | disfacitor | — | — | disfaciuntor | |||||||
| non-finite forms | infinitive | participle | |||||||||||
| active | passive | active | passive | ||||||||||
| present | disfacere | disfacī | disfaciēns | — | |||||||||
| future | disfactūrum esse | disfactum īrī | disfactūrus | disfaciendus, disfaciundus | |||||||||
| perfect | disfēcisse | disfactum esse | — | disfactus | |||||||||
| future perfect | — | disfactum fore | — | — | |||||||||
| perfect potential | disfactūrum fuisse | — | — | — | |||||||||
| verbal nouns | gerund | supine | |||||||||||
| genitive | dative | accusative | ablative | accusative | ablative | ||||||||
| disfaciendī | disfaciendō | disfaciendum | disfaciendō | disfactum | disfactū | ||||||||
Descendants
- Balkano-Romance:
- Italo-Romance:
- Italian: disfare
- Sicilian: disfari
- Gallo-Romance:
- Ibero-Romance:
References
- ^ Niermeyer, Jan Frederik (1976) “disfacere”, in Mediae Latinitatis Lexicon Minus, Leiden, Boston: E. J. Brill, page 339