disiectus

Latin

Etymology

Perfect passive participle of disicere (to scatter, to disperse)

Participle

disiectus (feminine disiecta, neuter disiectum); first/second-declension participle

  1. (having been) dispersed; scattered; strewn; torn, driven or thrown apart; broken up
  2. military: having dispersed, scattered, or routed the opposition
    • 29 BCE – 19 BCE, Virgil, Aeneid 1.128–129:
      Disiectam Aenēae, tōtō videt aequore classem,
      flūctibus oppressōs Trōas caelīque ruīnā.
      [Neptune] sees Aeneas’ fleet scattered ’cross the sea, Trojans overwhelmed by waves and the ruin of heaven.

Declension

First/second-declension adjective.

singular plural
masculine feminine neuter masculine feminine neuter
nominative disiectus disiecta disiectum disiectī disiectae disiecta
genitive disiectī disiectae disiectī disiectōrum disiectārum disiectōrum
dative disiectō disiectae disiectō disiectīs
accusative disiectum disiectam disiectum disiectōs disiectās disiecta
ablative disiectō disiectā disiectō disiectīs
vocative disiecte disiecta disiectum disiectī disiectae disiecta

References

  • disiectus”, in Charlton T. Lewis (1891) An Elementary Latin Dictionary, New York: Harper & Brothers