disiectus
Latin
Etymology
Perfect passive participle of disicere (“to scatter, to disperse”)
Participle
disiectus (feminine disiecta, neuter disiectum); first/second-declension participle
- (having been) dispersed; scattered; strewn; torn, driven or thrown apart; broken up
- military: having dispersed, scattered, or routed the opposition
Declension
First/second-declension adjective.
| singular | plural | ||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| masculine | feminine | neuter | masculine | feminine | neuter | ||
| nominative | disiectus | disiecta | disiectum | disiectī | disiectae | disiecta | |
| genitive | disiectī | disiectae | disiectī | disiectōrum | disiectārum | disiectōrum | |
| dative | disiectō | disiectae | disiectō | disiectīs | |||
| accusative | disiectum | disiectam | disiectum | disiectōs | disiectās | disiecta | |
| ablative | disiectō | disiectā | disiectō | disiectīs | |||
| vocative | disiecte | disiecta | disiectum | disiectī | disiectae | disiecta | |
References
- “disiectus”, in Charlton T. Lewis (1891) An Elementary Latin Dictionary, New York: Harper & Brothers