dispertiens
Latin
Etymology
Present participle of dispertiō.
Participle
dispertiēns (genitive dispertientis); third-declension one-termination participle
Declension
Third-declension participle.
| singular | plural | ||||
|---|---|---|---|---|---|
| masc./fem. | neuter | masc./fem. | neuter | ||
| nominative | dispertiēns | dispertientēs | dispertientia | ||
| genitive | dispertientis | dispertientium | |||
| dative | dispertientī | dispertientibus | |||
| accusative | dispertientem | dispertiēns | dispertientēs dispertientīs |
dispertientia | |
| ablative | dispertiente dispertientī1 |
dispertientibus | |||
| vocative | dispertiēns | dispertientēs | dispertientia | ||
1When used purely as an adjective.