disruptus
Ido
Verb
disruptus
- conditional of disruptar
Latin
Etymology
Perfect passive participle of disrumpō.
Participle
disruptus (feminine disrupta, neuter disruptum); first/second-declension participle
- alternative form of dīruptus
Declension
First/second-declension adjective.
| singular | plural | ||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| masculine | feminine | neuter | masculine | feminine | neuter | ||
| nominative | disruptus | disrupta | disruptum | disruptī | disruptae | disrupta | |
| genitive | disruptī | disruptae | disruptī | disruptōrum | disruptārum | disruptōrum | |
| dative | disruptō | disruptae | disruptō | disruptīs | |||
| accusative | disruptum | disruptam | disruptum | disruptōs | disruptās | disrupta | |
| ablative | disruptō | disruptā | disruptō | disruptīs | |||
| vocative | disrupte | disrupta | disruptum | disruptī | disruptae | disrupta | |
Descendants
- English: disrupt