dofna

Icelandic

Etymology

From Old Norse dofna, from Proto-Germanic *dubnaną.

Pronunciation

  • IPA(key): /ˈtɔpna/
  • Rhymes: -ɔpna

Verb

dofna (weak verb, third-person singular past indicative dofnaði, supine dofnað)

  1. (intransitive) to go numb, to become numb

Conjugation

dofna – active voice (germynd)
infinitive nafnháttur að dofna
supine sagnbót dofnað
present participle
lýsingarháttur nútíðar
 dofnandi
indicative
framsöguháttur
 subjunctive
viðtengingarháttur
present
nútíð
 past
þátíð
 present
nútíð
 past
þátíð
singular ég dofna dofnaði dofni dofnaði
þú dofnar dofnaðir dofnir dofnaðir
hann, hún, það dofnar dofnaði dofni dofnaði
plural við dofnum dofnuðum dofnum dofnuðum
þið dofnið dofnuðuð dofnið dofnuðuð
þeir, þær, þau dofna dofnuðu dofni dofnuðu
imperative boðháttur
singular þú dofna (þú), dofnaðu
plural þið dofnið (þið), dofniði1
1 Spoken form, usually not written; in writing, the unappended plural form (optionally followed by the full pronoun) is preferred.
dofnaður — past participle (lýsingarháttur þátíðar)
strong declension
(sterk beyging) 		singular (eintala) plural (fleirtala)
masculine
(karlkyn) 		feminine
(kvenkyn) 		neuter
(hvorugkyn) 		masculine
(karlkyn) 		feminine
(kvenkyn) 		neuter
(hvorugkyn)
nominative
(nefnifall) 		dofnaður dofnuð dofnað dofnaðir dofnaðar dofnuð
accusative
(þolfall) 		dofnaðan dofnaða dofnað dofnaða dofnaðar dofnuð
dative
(þágufall) 		dofnuðum dofnaðri dofnuðu dofnuðum dofnuðum dofnuðum
genitive
(eignarfall) 		dofnaðs dofnaðrar dofnaðs dofnaðra dofnaðra dofnaðra
weak declension
(veik beyging) 		singular (eintala) plural (fleirtala)
masculine
(karlkyn) 		feminine
(kvenkyn) 		neuter
(hvorugkyn) 		masculine
(karlkyn) 		feminine
(kvenkyn) 		neuter
(hvorugkyn)
nominative
(nefnifall) 		dofnaði dofnaða dofnaða dofnuðu dofnuðu dofnuðu
accusative
(þolfall) 		dofnaða dofnuðu dofnaða dofnuðu dofnuðu dofnuðu
dative
(þágufall) 		dofnaða dofnuðu dofnaða dofnuðu dofnuðu dofnuðu
genitive
(eignarfall) 		dofnaða dofnuðu dofnaða dofnuðu dofnuðu dofnuðu

Old Swedish

Alternative forms

Etymology

From Old Norse dofna, from Proto-Germanic *dubnaną.

Verb

dofna

  1. to become weak

Conjugation

Conjugation of dofna (weak)
present past
infinitive dofna —
participle dofnandi, -e dofnaþer
active voice indicative subjunctive imperative indicative subjunctive
iæk dofnar dofni, -e — dofnaþi, -e dofnaþi, -e
þū dofnar dofni, -e dofna dofnaþi, -e dofnaþi, -e
han dofnar dofni, -e — dofnaþi, -e dofnaþi, -e
vīr dofnum, -om dofnum, -om dofnum, -om dofnaþum, -om dofnaþum, -om
īr dofnin dofnin dofnin dofnaþin dofnaþin
þēr dofna dofnin — dofnaþu, -o dofnaþin
mediopassive voice indicative subjunctive imperative indicative subjunctive
iæk dofnas dofnis, -es — dofnaþis, -es dofnaþis, -es
þū dofnas dofnis, -es — dofnaþis, -es dofnaþis, -es
han dofnas dofnis, -es — dofnaþis, -es dofnaþis, -es
vīr dofnums, -oms dofnums, -oms — dofnaþums, -oms dofnaþums, -oms
īr dofnins dofnins — dofnaþins dofnaþins
þēr dofnas dofnins — dofnaþus, -os dofnaþins

Descendants

  • Swedish: domna
This article is issued from Wiktionary. The text is available under Creative Commons Attribution-Share Alike 4.0 unless otherwise noted. Additional terms may apply for the media files.