dulcator
Latin
Etymology
From dulcō (“I sweeten”) + -tor, from dulcis (“sweet”).
Pronunciation
- (Classical Latin) IPA(key): [dʊɫˈkaː.tɔr]
- (modern Italianate Ecclesiastical) IPA(key): [d̪ulˈkaː.t̪or]
Noun
dulcātor m (genitive dulcātōris); third declension
Declension
Third-declension noun.
| singular | plural | |
|---|---|---|
| nominative | dulcātor | dulcātōrēs |
| genitive | dulcātōris | dulcātōrum |
| dative | dulcātōrī | dulcātōribus |
| accusative | dulcātōrem | dulcātōrēs |
| ablative | dulcātōre | dulcātōribus |
| vocative | dulcātor | dulcātōrēs |
Related terms
References
- “dulcator”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- "dulcator", in Charles du Fresne du Cange’s Glossarium Mediæ et Infimæ Latinitatis (augmented edition with additions by D. P. Carpenterius, Adelungius and others, edited by Léopold Favre, 1883–1887)
- dulcator in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.