emphyteutarius
Latin
Etymology
From emphyteuma + -ārius.
Pronunciation
- (Classical Latin) IPA(key): [ɛm.pʰy.tɛu̯ˈta.ri.ʊs]
- (modern Italianate Ecclesiastical) IPA(key): [em.fi.t̪eu̯ˈt̪aː.ri.us]
Adjective
emphyteutarius (feminine emphyteutaria, neuter emphyteutarium); first/second-declension adjective
- (Medieval Latin, law) individual subject to an emphyteutic lease; individual given responsible over an emphyteuma (type of hereditary leasehold in Roman law granted for the purpose of cultivation)
- (Medieval Latin, England) of or pertaining to the act of embettering or ameliorating something after having received it
Declension
First/second-declension adjective.
| singular | plural | ||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| masculine | feminine | neuter | masculine | feminine | neuter | ||
| nominative | emphyteutarius | emphyteutaria | emphyteutarium | emphyteutariī | emphyteutariae | emphyteutaria | |
| genitive | emphyteutariī | emphyteutariae | emphyteutariī | emphyteutariōrum | emphyteutariārum | emphyteutariōrum | |
| dative | emphyteutariō | emphyteutariae | emphyteutariō | emphyteutariīs | |||
| accusative | emphyteutarium | emphyteutariam | emphyteutarium | emphyteutariōs | emphyteutariās | emphyteutaria | |
| ablative | emphyteutariō | emphyteutariā | emphyteutariō | emphyteutariīs | |||
| vocative | emphyteutarie | emphyteutaria | emphyteutarium | emphyteutariī | emphyteutariae | emphyteutaria | |
Related terms
- emphyteosis f (noun)
- emphyteota m (noun)
- emphyteuma n (noun)
- emphyteusis (adjective)
- emphyteuta m (noun)
- emphyteuticālis (adjective)
- emphyteuticārius (adjective)
- emphyteuticus (adjective)
References
- R. E. Latham, D. R. Howlett, & R. K. Ashdowne, editors (1975–2013), “emphyteutarius”, in Dictionary of Medieval Latin from British Sources[1], London: Oxford University Press for the British Academy, →ISBN, →OCLC