emphyteuticarius
Latin
Etymology
From emphyteuma + -ārius.
Pronunciation
- (Classical Latin) IPA(key): [ɛm.pʰy.tɛu̯.tɪˈkaː.ri.ʊs]
- (modern Italianate Ecclesiastical) IPA(key): [em.fi.t̪eu̯.t̪iˈkaː.ri.us]
Noun
emphyteuticārius m (genitive emphyteuticāriī or emphyteuticārī); second declension
- (Late Latin, law) individual subject to an emphyteutic lease; individual given responsible over an emphyteuma (type of hereditary leasehold in Roman law granted for the purpose of cultivation)
Declension
Second-declension noun.
| singular | plural | |
|---|---|---|
| nominative | emphyteuticārius | emphyteuticāriī |
| genitive | emphyteuticāriī emphyteuticārī1 |
emphyteuticāriōrum |
| dative | emphyteuticāriō | emphyteuticāriīs |
| accusative | emphyteuticārium | emphyteuticāriōs |
| ablative | emphyteuticāriō | emphyteuticāriīs |
| vocative | emphyteuticārie | emphyteuticāriī |
1Found in older Latin (until the Augustan Age).
Alternative forms
Related terms
- emphyteosis f (noun)
- emphyteota m (noun)
- emphyteuma n (noun)
- emphyteusis (adjective)
- emphyteuta m (noun)
- emphyteuticālis (adjective)
- emphyteuticus (adjective)
Descendants
- Ancient Greek: ἐμφυτευτικάριος (emphuteutikários)
References
- emphyteuticarius in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.