gnúa

Old Norse

Etymology

From Proto-Germanic *ganū(w)aną, probably from the same ultimate source as *hnawwaz (narrow, tight).[1] Cognate with Gothic 𐌱𐌽𐌰𐌿𐌰𐌽 (bnauan) and Old High German niuwan.

Verb

gnúa

  1. to rub

Conjugation

Conjugation of gnúa — active (strong class 7, weak inflection in past tense)
infinitive gnúa
present participle gnúandi
past participle gnúinn
indicative subjunctive
present past present past
1st person singular gný gnera, gnøra gnúa gnera, gnøra
2nd person singular gnýr gnerir, gnørir gnúir gnerir, gnørir
3rd person singular gnýr gneri, gnøri gnúi gneri, gnøri
1st person plural gnúm gnerum, gnørum gnúim gnerim, gnørim
2nd person plural gnúið gneruð, gnøruð gnúið gnerið, gnørið
3rd person plural gnúa gneru, gnøru gnúi gneri, gnøri
imperative present
2nd person singular gnú
1st person plural gnúm
2nd person plural gnúið
Conjugation of gnúa — mediopassive (strong class 7, weak inflection in past tense)
infinitive gnúask
present participle gnúandisk
past participle gnúizk
indicative subjunctive
present past present past
1st person singular gnúmk gnerumk, gnørumk gnúmk gnerumk, gnørumk
2nd person singular gnýsk gnerisk, gnørisk gnúisk gnerisk, gnørisk
3rd person singular gnýsk gnerisk, gnørisk gnúisk gnerisk, gnørisk
1st person plural gnúmsk gnerumsk, gnørumsk gnúimsk gnerimsk, gnørimsk
2nd person plural gnúizk gneruzk, gnøruzk gnúizk gnerizk, gnørizk
3rd person plural gnúask gnerusk, gnørusk gnúisk gnerisk, gnørisk
imperative present
2nd person singular gnúsk
1st person plural gnúmsk
2nd person plural gnúizk

Descendants

  • Icelandic: gnúa, núa

References

  1. ^ Wood, F. A. (1905). Indo-European Ax: Axi: Axu: A Study in Ablaut and in Word Formation. Germany: K.J. Trubner, p. 85