hæpta

Old Swedish

Etymology

From Old Norse hepta, from Proto-Germanic *haftijaną.

Verb

hæpta

  1. to bind
  2. to captivate
  3. to obstruct, cut off

Conjugation

Conjugation of hæpta (weak)
present past
infinitive hæpta —
participle hæptandi, hæptande hæpter
active voice indicative subjunctive imperative indicative subjunctive
iæk hæptir hæpti, hæpte —   hæpti, hæpte hæpti, hæpte
þū hæptir hæpti, hæpte hæpt hæpti, hæpte hæpti, hæpte
han hæptir hæpti, hæpte —   hæpti, hæpte hæpti, hæpte
vīr hæptum, hæptom hæptum, hæptom hæptum, hæptom hæptum, hæptom hæptum, hæptom
īr hæptin hæptin hæptin hæptin hæptin
þēr hæpta hæptin —   hæptu, hæpto hæptin
mediopassive voice indicative subjunctive imperative indicative subjunctive
iæk hæptis hæptis, hæptes —   hæptis, hæptes hæptis, hæptes
þū hæptis hæptis, hæptes —   hæptis, hæptes hæptis, hæptes
han hæptis hæptis, hæptes —   hæptis, hæptes hæptis, hæptes
vīr hæptums, hæptoms hæptums, hæptoms —   hæptums, hæptoms hæptums, hæptoms
īr hæptins hæptins —   hæptins hæptins
þēr hæptas hæptins —   hæptus, hæptos hæptins

Descendants

  • Swedish: häfta
This article is issued from Wiktionary. The text is available under Creative Commons Attribution-Share Alike 4.0 unless otherwise noted. Additional terms may apply for the media files.