hulus
Turkish
Etymology
Inherited from Ottoman Turkish خلوص (hulus), from Arabic خُلُوص (ḵulūṣ), verbal noun of خَلَصَ (ḵalaṣa, “to be pure”).
Pronunciation
- IPA(key): /huˈlus/, (definite accusative) /hu.luːˈsu/
- Hyphenation: hu‧lus
Noun
hulus (definite accusative hulusu, plural huluslar) (archaic)
Declension
| singular | plural | |
|---|---|---|
| nominative | hulus | huluslar |
| definite accusative | hulusu | hulusları |
| dative | hulusa | huluslara |
| locative | hulusta | huluslarda |
| ablative | hulustan | huluslardan |
| genitive | hulusun | hulusların |
Derived terms
- hulus çakmak
- huluskâr
Related terms
Further reading
- “hulus”, in Turkish dictionaries, Türk Dil Kurumu
- Çağbayır, Yaşar (2007) “hulus”, in Ötüken Türkçe Sözlük (in Turkish), Istanbul: Ötüken Neşriyat, page 2004a
- Nişanyan, Sevan (2002–) “hulus”, in Nişanyan Sözlük