immeritorius
Latin
Etymology
From in- (“not”) + meritōrius (“worthy or deserving of merit”).
Pronunciation
- (Classical Latin) IPA(key): [ɪm.mɛ.rɪˈtoː.ri.ʊs]
- (modern Italianate Ecclesiastical) IPA(key): [im.me.riˈt̪ɔː.ri.us]
Adjective
immeritōrius (feminine immeritōria, neuter immeritōrium); first/second-declension adjective
- not meritorious, unworthy or undeserving of merit, unpaid, immeritorious
- c. 1402-1471, Dionysius Carthusianus, Dialogon de fide catholica, 3.11
- nullum autem opus virtuosum esse potest immeritorium quia nullum bonum irremuneratum
- (please add an English translation of this quotation)
- c. 1402-1471, Dionysius Carthusianus, Dialogon de fide catholica, 3.11
Declension
First/second-declension adjective.
| singular | plural | ||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| masculine | feminine | neuter | masculine | feminine | neuter | ||
| nominative | immeritōrius | immeritōria | immeritōrium | immeritōriī | immeritōriae | immeritōria | |
| genitive | immeritōriī | immeritōriae | immeritōriī | immeritōriōrum | immeritōriārum | immeritōriōrum | |
| dative | immeritōriō | immeritōriae | immeritōriō | immeritōriīs | |||
| accusative | immeritōrium | immeritōriam | immeritōrium | immeritōriōs | immeritōriās | immeritōria | |
| ablative | immeritōriō | immeritōriā | immeritōriō | immeritōriīs | |||
| vocative | immeritōrie | immeritōria | immeritōrium | immeritōriī | immeritōriae | immeritōria | |
Related terms
- immerēns
- immerenter
- immeritō
- immeritus
- merenda
- merendārius
- merendō
- merēns
- mereō
- meretrīcābilis
- meretrīciē
- meretrīcius
- meretrīcor
- meretrīcula
- meretrīx
- meritō
- meritōrius
- meritum
- meritus
References
- immeritorius in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.
- immeritorius in Ramminger, Johann (16 July 2016 (last accessed)) Neulateinische Wortliste: Ein Wörterbuch des Lateinischen von Petrarca bis 1700[1], pre-publication website, 2005-2016