infortunatus
Latin
Etymology
From in- + fortūnātus (“fortunate”), perfect passive participle of fortūnō (“make prosperous”).
Pronunciation
- (Classical Latin) IPA(key): [ĩː.fɔr.tuːˈnaː.tʊs]
- (modern Italianate Ecclesiastical) IPA(key): [iɱ.for.t̪uˈnaː.t̪us]
Adjective
īnfortūnātus (feminine īnfortūnāta, neuter īnfortūnātum); first/second-declension adjective
Declension
First/second-declension adjective.
| singular | plural | ||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| masculine | feminine | neuter | masculine | feminine | neuter | ||
| nominative | īnfortūnātus | īnfortūnāta | īnfortūnātum | īnfortūnātī | īnfortūnātae | īnfortūnāta | |
| genitive | īnfortūnātī | īnfortūnātae | īnfortūnātī | īnfortūnātōrum | īnfortūnātārum | īnfortūnātōrum | |
| dative | īnfortūnātō | īnfortūnātae | īnfortūnātō | īnfortūnātīs | |||
| accusative | īnfortūnātum | īnfortūnātam | īnfortūnātum | īnfortūnātōs | īnfortūnātās | īnfortūnāta | |
| ablative | īnfortūnātō | īnfortūnātā | īnfortūnātō | īnfortūnātīs | |||
| vocative | īnfortūnāte | īnfortūnāta | īnfortūnātum | īnfortūnātī | īnfortūnātae | īnfortūnāta | |
Related terms
References
- “infortunatus”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- “infortunatus”, in Charlton T. Lewis (1891) An Elementary Latin Dictionary, New York: Harper & Brothers
- infortunatus in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.