instrueren
Dutch
Etymology
From Middle Dutch instrueren, borrowed from Latin īnstruere.
Pronunciation
- IPA(key): /ɪn.stryˈeː.rə(n)/
Audio: (file) - Hyphenation: in‧stru‧e‧ren
- Rhymes: -eːrən
Verb
instrueren
- (transitive) to instruct
Conjugation
| Conjugation of instrueren (weak) | ||||
|---|---|---|---|---|
| infinitive | instrueren | |||
| past singular | instrueerde | |||
| past participle | geïnstrueerd | |||
| infinitive | instrueren | |||
| gerund | instrueren n | |||
| present tense | past tense | |||
| 1st person singular | instrueer | instrueerde | ||
| 2nd person sing. (jij) | instrueert, instrueer2 | instrueerde | ||
| 2nd person sing. (u) | instrueert | instrueerde | ||
| 2nd person sing. (gij) | instrueert | instrueerde | ||
| 3rd person singular | instrueert | instrueerde | ||
| plural | instrueren | instrueerden | ||
| subjunctive sing.1 | instruere | instrueerde | ||
| subjunctive plur.1 | instrueren | instrueerden | ||
| imperative sing. | instrueer | |||
| imperative plur.1 | instrueert | |||
| participles | instruerend | geïnstrueerd | ||
| 1) Archaic. 2) In case of inversion. | ||||
Related terms
References
- van der Sijs, Nicoline, editor (2010), “instrueren”, in Etymologiebank, Meertens Institute