interruptio
Latin
Etymology
From interrumpō + -tiō.
Noun
interruptiō f (genitive interruptiōnis); third declension
Declension
Third-declension noun.
| singular | plural | |
|---|---|---|
| nominative | interruptiō | interruptiōnēs |
| genitive | interruptiōnis | interruptiōnum |
| dative | interruptiōnī | interruptiōnibus |
| accusative | interruptiōnem | interruptiōnēs |
| ablative | interruptiōne | interruptiōnibus |
| vocative | interruptiō | interruptiōnēs |
Descendants
- Catalan: interrupció
- English: interruption
- French: interruption
- Italian: interruzione
- Portuguese: interrupção
- Spanish: interrupción
References
- “interruptio”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- interruptio in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.