interruptus
Latin
Etymology
Perfect passive participle of interrumpō.
Pronunciation
- (Classical Latin) IPA(key): [ɪn.tɛrˈrʊp.tʊs]
- (modern Italianate Ecclesiastical) IPA(key): [in̪.t̪erˈrup.t̪us]
Participle
interruptus (feminine interrupta, neuter interruptum); first/second-declension participle
- broken apart
- interrupted
Declension
First/second-declension adjective.
| singular | plural | ||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| masculine | feminine | neuter | masculine | feminine | neuter | ||
| nominative | interruptus | interrupta | interruptum | interruptī | interruptae | interrupta | |
| genitive | interruptī | interruptae | interruptī | interruptōrum | interruptārum | interruptōrum | |
| dative | interruptō | interruptae | interruptō | interruptīs | |||
| accusative | interruptum | interruptam | interruptum | interruptōs | interruptās | interrupta | |
| ablative | interruptō | interruptā | interruptō | interruptīs | |||
| vocative | interrupte | interrupta | interruptum | interruptī | interruptae | interrupta | |
Descendants
- → Catalan: interrupte
References
- “interruptus”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- “interruptus”, in Charlton T. Lewis (1891) An Elementary Latin Dictionary, New York: Harper & Brothers
- interruptus in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.