introductio
Latin
Etymology
From intrōdūcō (“to lead in”, from intrō (“into”) + dūcō (“to lead, to pull”)) + -tiō (“-tion”, forming nouns from verbs).
Pronunciation
- (Classical Latin) IPA(key): [ɪn.troːˈdʊk.ti.oː]
- (modern Italianate Ecclesiastical) IPA(key): [in̪.t̪roˈd̪uk.t̪͡s̪i.o]
Noun
intrōductiō f (genitive intrōductiōnis); third declension
- innovation
- (literature) A lead-in; an introduction, a preface
Declension
Third-declension noun.
| singular | plural | |
|---|---|---|
| nominative | intrōductiō | intrōductiōnēs |
| genitive | intrōductiōnis | intrōductiōnum |
| dative | intrōductiōnī | intrōductiōnibus |
| accusative | intrōductiōnem | intrōductiōnēs |
| ablative | intrōductiōne | intrōductiōnibus |
| vocative | intrōductiō | intrōductiōnēs |
Descendants
- Catalan: introducció
- English: introduction
- French: introduction
- Friulian: introduzion
- Galician: introdución
- Italian: introduzione
- Piedmontese: introdussion
- Portuguese: introdução
- Romanian: introducție
- Russian: интродукция (introdukcija)
- Spanish: introducción
References
- “introductio”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- “introductio”, in Charlton T. Lewis (1891) An Elementary Latin Dictionary, New York: Harper & Brothers
- introductio in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.