invitator
Latin
Verb
invītātor
- second/third-person singular future passive imperative of invītō
References
- “invitator”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- "invitator", in Charles du Fresne du Cange’s Glossarium Mediæ et Infimæ Latinitatis (augmented edition with additions by D. P. Carpenterius, Adelungius and others, edited by Léopold Favre, 1883–1887)
- invitator in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.
Romanian
Etymology
Noun
invitator m (plural invitatori)
Declension
| singular | plural | ||||
|---|---|---|---|---|---|
| indefinite | definite | indefinite | definite | ||
| nominative-accusative | invitator | invitatorul | invitatori | invitatorii | |
| genitive-dative | invitator | invitatorului | invitatori | invitatorilor | |
| vocative | invitatorule | invitatorilor | |||
References
- invitator in Academia Română, Micul dicționar academic, ediția a II-a, Bucharest: Univers Enciclopedic, 2010. →ISBN