invius
Latin
Etymology
Pronunciation
- (Classical Latin) IPA(key): [ˈɪn.wi.ʊs]
- (modern Italianate Ecclesiastical) IPA(key): [ˈiɱ.vi.us]
Adjective
invius (feminine invia, neuter invium); first/second-declension adjective
Declension
First/second-declension adjective.
| singular | plural | ||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| masculine | feminine | neuter | masculine | feminine | neuter | ||
| nominative | invius | invia | invium | inviī | inviae | invia | |
| genitive | inviī | inviae | inviī | inviōrum | inviārum | inviōrum | |
| dative | inviō | inviae | inviō | inviīs | |||
| accusative | invium | inviam | invium | inviōs | inviās | invia | |
| ablative | inviō | inviā | inviō | inviīs | |||
| vocative | invie | invia | invium | inviī | inviae | invia | |
References
- “invius”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- “invius”, in Charlton T. Lewis (1891) An Elementary Latin Dictionary, New York: Harper & Brothers
- "invius", in Charles du Fresne du Cange’s Glossarium Mediæ et Infimæ Latinitatis (augmented edition with additions by D. P. Carpenterius, Adelungius and others, edited by Léopold Favre, 1883–1887)
- invius in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.