ontleren

Dutch

Etymology

From ont- +‎ leren.

Pronunciation

  • IPA(key): /ɔntˈleːrə(n)/
  • Audio:(file)
  • Rhymes: -eːrən

Verb

ontleren

  1. (transitive) to unlearn
  2. (transitive) to break with a habit

Conjugation

Conjugation of ontleren (weak, prefixed)
infinitive ontleren
past singular ontleerde
past participle ontleerd
infinitive ontleren
gerund ontleren n
present tense past tense
1st person singular ontleer ontleerde
2nd person sing. (jij) ontleert, ontleer2 ontleerde
2nd person sing. (u) ontleert ontleerde
2nd person sing. (gij) ontleert ontleerde
3rd person singular ontleert ontleerde
plural ontleren ontleerden
subjunctive sing.1 ontlere ontleerde
subjunctive plur.1 ontleren ontleerden
imperative sing. ontleer
imperative plur.1 ontleert
participles ontlerend ontleerd
1) Archaic. 2) In case of inversion.
This article is issued from Wiktionary. The text is available under Creative Commons Attribution-Share Alike 4.0 unless otherwise noted. Additional terms may apply for the media files.