opschrikken

Dutch

Etymology

From op +‎ schrikken.

Pronunciation

  • Audio:(file)

Verb

opschrikken

  1. to be startled

Conjugation

Conjugation of opschrikken (weak, separable)
infinitive opschrikken
past singular schrikte op
past participle opgeschrikt
infinitive opschrikken
gerund opschrikken n
main clause subordinate clause
present tense past tense present tense past tense
1st person singular schrik op schrikte op opschrik opschrikte
2nd person sing. (jij) schrikt op, schrik op2 schrikte op opschrikt opschrikte
2nd person sing. (u) schrikt op schrikte op opschrikt opschrikte
2nd person sing. (gij) schrikt op schrikte op opschrikt opschrikte
3rd person singular schrikt op schrikte op opschrikt opschrikte
plural schrikken op schrikten op opschrikken opschrikten
subjunctive sing.1 schrikke op schrikte op opschrikke opschrikte
subjunctive plur.1 schrikken op schrikten op opschrikken opschrikten
imperative sing. schrik op
imperative plur.1 schrikt op
participles opschrikkend opgeschrikt
1) Archaic. 2) In case of inversion.

Anagrams

This article is issued from Wiktionary. The text is available under Creative Commons Attribution-Share Alike 4.0 unless otherwise noted. Additional terms may apply for the media files.