opstijgen

Dutch

Etymology

From Middle Dutch opstigen. Equivalent to op +‎ stijgen.

Pronunciation

  • IPA(key): /ˈɔpˌstɛi̯.ɣə(n)/
  • Audio:(file)
  • Hyphenation: op‧stij‧gen

Verb

opstijgen

  1. (intransitive) to ascend, to rise
  2. (intransitive) to take off (with an aircraft)

Conjugation

Conjugation of opstijgen (strong class 1, separable)
infinitive opstijgen
past singular steeg op
past participle opgestegen
infinitive opstijgen
gerund opstijgen n
main clause subordinate clause
present tense past tense present tense past tense
1st person singular stijg op steeg op opstijg opsteeg
2nd person sing. (jij) stijgt op, stijg op2 steeg op opstijgt opsteeg
2nd person sing. (u) stijgt op steeg op opstijgt opsteeg
2nd person sing. (gij) stijgt op steegt op opstijgt opsteegt
3rd person singular stijgt op steeg op opstijgt opsteeg
plural stijgen op stegen op opstijgen opstegen
subjunctive sing.1 stijge op stege op opstijge opstege
subjunctive plur.1 stijgen op stegen op opstijgen opstegen
imperative sing. stijg op
imperative plur.1 stijgt op
participles opstijgend opgestegen
1) Archaic. 2) In case of inversion.

Antonyms

Derived terms

  • opstijging

Descendants

  • Afrikaans: opstyg

Anagrams

This article is issued from Wiktionary. The text is available under Creative Commons Attribution-Share Alike 4.0 unless otherwise noted. Additional terms may apply for the media files.