paenitens
Latin
Etymology
Present active participle of paeniteō (“regret; displease, cause regret”).
Participle
paenitēns (genitive paenitentis); third-declension one-termination participle
Declension
Third-declension participle.
| singular | plural | ||||
|---|---|---|---|---|---|
| masc./fem. | neuter | masc./fem. | neuter | ||
| nominative | paenitēns | paenitentēs | paenitentia | ||
| genitive | paenitentis | paenitentium | |||
| dative | paenitentī | paenitentibus | |||
| accusative | paenitentem | paenitēns | paenitentēs paenitentīs |
paenitentia | |
| ablative | paenitente paenitentī1 |
paenitentibus | |||
| vocative | paenitēns | paenitentēs | paenitentia | ||
1When used purely as an adjective.
Descendants
- → English: penitent
References
- “paenitens”, in Charlton T. Lewis (1891) An Elementary Latin Dictionary, New York: Harper & Brothers